Medytacja w środku tygodnia

Udostępnij w mediach społecznościowych:

Głęboka Medytacja: Odkrywanie Spokoju Umysłu - Praktyka Uważności Oddechu

Moi mili, dzisiaj przejdziemy przez kolejny etap praktyki uważności oddechu, skupiając się na umyśle citta. Nasza praktyka ma na celu zwiększenie świadomości, osiągnięcie równowagi emocjonalnej i ostateczne wyzwolenie w pustce. Poprzez obserwację oddechu i zmiany w nim zachodzące, uczymy się nie identyfikować z nietrwałymi rzeczami, co prowadzi do rozpoznania iluzji i cierpienia. Praktyka obejmuje skupienie na oddechu, świadomość ciała i relaksację. Przechodzimy od uważności do radości i szczęścia z rozwijania umysłu. W ramach praktyki uczymy się także uwalniać umysł od lgnięcia do ego i biografii. Na koniec dzielimy się pozytywnymi owocami praktyki z wszystkimi czującymi istotami, życząc im szczęścia i spokoju.

(00:02) Wprowadzenie do praktyki uważności oddechu

(01:24) Pojęcie pustki i nietrwałości

(02:42) Przygotowanie do medytacji

(06:43) Skupienie na procesie oddychania

(10:02) Doświadczenie radości i szczęścia

(13:11) Obserwacja aktywności umysłu

(16:11) Uspokojenie i relaksacja umysłu

(20:47) Koncentracja i unifikacja umysłu

(23:00) Wyzwolenie umysłu i pustka

(32:21) Podsumowanie i zakończenie praktyki

https://www.medytacjawsrodkutygodnia.pl/episodepage/Medytacja-uwaznosci-oddechu-4-umysl

Podaruj kawę :)

[00:00:02] Piotr Marcinów:

Moi mili dzisiaj przyjdziemy   do   kolejnego etapu praktyki   uważności   oddechu.   Nasza praktyka będzie   skupiona na umyśle   citta.   W tym kontekście umysł jest postrzegany   jako   dynamiczna   sfera doświadczeń,   która jest   ze swojej natury podatna na rozproszenie.   Ale z drugiej strony   jest także zdolna do osiągnięcia   głębokiego spokoju   I wglądu   poprzez   uważną obserwacje   oddechu,   bo to praktykujemy uważność oddechu   I zachodzących   w nim   zmian.   Praktyka ta służy jako narzędzie do treningu umysłu.   W ten sposób prowadzi   do zwiększonej   świadomości   również   do   równowagi   emocjonalnej   I ostatecznie   do   wyzwolenia. Nibany,   nibany.  

W tej medytacji   pojawia się   pojęcie pustki.   Dla naszej   praktyki wystarczy wiedzieć, że oznacza to,   że nie ma   żadnej   trwałej,   niezmiennej   rzeczy.   W tym   naszego własnego ja.   Wszystkie rzeczy są zmienne, nietrwałe.   A my na dodatek   ograniczamy siebie   różnymi   w oblężeniami   na temat   ja   I moje.   To jest krótka droga do cierpienia.   Bo.   Nie powinniśmy się identyfikować   z tym, czym nie jesteśmy.   Wiesz, to jest źródło iluzji. Zagubienia.   Cierpienie.   Przejdźmy do praktyki.   Usiądź sobie wygodnie,   z prostym   kręgosłupem.   Jesteśmy świadomi ciała w pozycji siedzącej.   I pozwalamy   umysłowi   spoczywać na ciele.  

Tak jak ciało spoczywa na poduszce.   Nie tracąc   tej ucieleśnionej   obecności umysłu.   Przejdziemy teraz przez   praktyki wstępne.   I tak jak znaleźliśmy   ustronne   miejsce do praktyki medytacji.   Tak też   robimy przestrzeń   w umyśle.   Poprzez porzucenie   wszystkich   naszych zmartwień I trosk.   Nie   potrzebujemy ich teraz.   I tak jak   znaleźliśmy   stabilny   fundament cielesny.   Siadając w medytacji,   tak   budujemy stabilny   fundament w sferze mentalnej   poprzez   sformułowanie   naszej motywacji.   Dlaczego praktykujesz   medytację? Co ona ma ci dać? Czego oczekujesz?   Dobrze by było, aby twoja   motywacja,   twoje   intencje miały również wymiar altruistyczny.  

Aby miały przynieść korzyść   nie tylko   Tobie.   Kiedy już sformułujesz   swoją motywację,   przesuń swoją wagę   przez kręg głosu.   Od dołu do góry.   Zrelaksuj   się,   rozluźnij.   Wyciągnij.   Skieruj swój umysł prosto   na chwilę obecną.   Zobacz, w jakim stanie jest twój umysł.   Zbuduj   uważność.   Pomność.   Pozwól, aby uważność   była dominująca   na pierwszym planie.   Poświęć chwilę na bycie z tym stanem umysłu.   Wtedy kiedy uważność   dominuje.   Możesz się nią delektować,   smakować.   Jaki jest umysł,   kiedy   dominuje   w nim uważność?   Kiedy już mamy zbudowaną   ciągłość uważności.   Przejdźmy   do procesu oddychania.  

Zauważ.   Wdechy.   I wydechy.   Oważnie   przyglądaj   się długości oddechu,   który   stopniowo z długiego   staje   się   krótszy,   bardziej miękki,   subtelny.   Po chwili takiej praktyki   z bardziej skupioną   uwagą.   Przechodzimy   do uczynienia całego ciała.   Naszym głównym   obiektem   zainteresowania.   Oddech I ciało zamieniają   się pozycjami w   polu   naszej świadomości.   Całe ciało   w pozycji siedzącej   wysuwa się na pierwszy plan.   Świadomość   wdechu I wydechu   przesuwają   się   na dalszy plan.   Są w świadomości   peryferyjnej.   Dzięki temu, że pracujemy   z uważnością   ciała,   które jest   większym elementem.  

Nasza praktyka staje się   mniej skoncentrowana,   a bardziej   otwartym   monitorowaniem.   Aktywność   naszego ciała powoli się wycisza.   Uspokaja.   Dzięki temu pozwalamy na głębokie   poczucie relaksu   w całym ciele.   I z tego głębokiego   cielesnego   spokoju   I relaksu.   Pozwalamy na powstanie radości.   Doświadczenie   radości.   Cały   czas   będąc   świadomym   wdechu   I   wydechu.   Gdzie wdech I wydech   są utrzymywane w   świadomości peryferyjnej.   Radość z chwili obecnej.   Jako   punkt kulminacyjny   praktyki.   Którą podejmowaliśmy   do tej pory.   Od radości   przechodzimy do szczęścia.   Szczęścia, zadowolenia,   które zawsze,   zawsze   jest możliwe.  

Bez względu na to, jak rozwinie się nasza praktyka,   szczęście związane z zadowoleniem   możemy zawsze   osiągnąć   zadowolenie   z naszej praktyki.   Zadowolenie   z rozwijania się.   Zadowolenie   związane z podążaniem   za oddechem.   Doświadczenie,   szczęścia.   Wdech. Wydech.   A   teraz   przenieśmy   przyjemne   uczucie   bycia   chwilę   obecnej również   do świadomości   peryferyjnej.   Gdzie dołącza   do   wdechów   I wydechów.   Następuje otwarcie   horyzontu   naszej   świadomości   umysłowej.   Na jakąkolwiek   aktywność   umysłu.   Możemy doświadczyć   aktywności   umysłu   bez stawania się aktywnym.   Po prostu   obserwuj.  

Możesz obserwować   gry   umysłu. Myśli.   Wrażenia.   Zobacz jak   przychodzą   I odchodzą.   Kiedy obserwujemy   aktywność   umysłu,   Sam   nie stając się aktywnym.   Nie biorąc w niej udziału.   Naturalnie   aktywność umysłu staje się   spokojniejsza.   Następuje   wyciszenie   aktywności   umysłu.   Pozwól   by wszelkie pozostałości   napięcia, poruszenia w umyśle   po prostu   opadły.   I zapadły   się   pod ziemię.   Uspokojenie   aktywności umysłu.   Teraz możesz pozwolić   umysłowi   na głęboki   relaks.   Możesz pozwolić   umysłowi, by   naturalnie stawać się coraz bardziej cich.   Spokojny.   Zrelaksowany.   Nieporuszony.  

Kiedy na to pozwolisz.   Kiedy pozwolisz na uspokojenie   aktywności   umysłu.   Możliwe staje się doświadczeniem umysłu. Takiego jakim   jest.   Po prostu.   Naga świadomość jakości.   Tak jak nurkowanie w głąb oceanu,   daleko   poniżej fal powierzchni   wody.   Nurkujemy   w głąb umysłu.   Doświadczamy   umysłu   jako takiego   umysłu, jako   wiedzącej,   jakości.   Bardzo   cicho.   Nie można dostrzec   żadnej   aktywności.   Aktywność umysłu   uspokoiła   się.   Ujawniając   umysł   taki   jaki jest.   Przez cały czas   jesteśmy świadomi   wdechu   I wydechu.   Utrzymywanych   w świadomości   peryferyjnej.   Czasem   może pojawić się uczucie   podziwu.  

Gdy napotykamy   umysł w takim stanie.   Takie nieruchomy.   Ze   spotkania z takim umysłem   naturalnie   powstaje   radość.   Doświadczenie   radości.   Radości spokojnego   umysłu.   Radości,   która sięga znacznie głębiej   w porównaniu z radością I szczęściem   doświadczonymi wcześniej.   To jest   głęboka, cicha   I spokojna radość.   Radość spokojnego   umysłu.   Przez cały czas jesteśmy świadomi   wdechu   I wydechu.   A nieruchomy umysł,   radosny umysł   naturalnie   staje się   zebrany,   zjednoczony,   skoncentrowany.   Koncentracja   umysłu   bez   śladu   wysiłku czy napięcia.   Po prostu   naturalne   zebrań, skupień.  

Tak jakby całe nasze doświadczenie   Tak, że cała   jego zwykła   fragmentacja   zanika.   Unifikowanie   zebrań.   Skupień.   Zamadhy.   Jeśli umysł   w tym momencie   chce   wejść   głębiej.   Głębiej w Samamati.   Pozwalamy   mu na to.   Uwalniamy   go od poczucia   kontroli   lub   ingerencji   z naszej   strony.   Uwalniamy go od wszelkich zakłóceń.   Pozwalamy   umysłowi   wejść głęboko.   A kiedy umysł zejdzie tak głęboko jak chciał.   I znów się wynurzy.   Lub   nawet jeśli nie miał ochoty wchodzić głębiej w samatki.   W każdym razie uwalniamy   umysł od   zachłanności.   Ja jestem.   Od lgnięcia   do   mojego.  

Od wszelkich   wyobrażeń   na temat poczucia   własności.   Zrzucamy   ciężar   całego   ego, całej naszej biografii.   Wyzwolenie   umysłu   Oddychanie   bez oddechu.   Wyzwolenie umysłu w pustce.   To   zrzucenie ciężaru   ego.   Tej tendencji   do samookreślania.   Jest również tym,   co niesiemy   ze sobą.   Jest naszym bagażem.   Jest też protezą,   która pozwala nam poruszać się.   Zobaczmy, czy możemy chodzić bez   tej protezy.   Cokolwiek   robić   bez   poczucia   ja   jestem   lub lgnięcia   do tego co moje   Po   prostu porzucić to.   To takie wyzwalające.   To ciężkie   brzemię. Naszego biograficznego   ja,   naszej historii.  

Po prostu   zrzucamy je.   Nie ma potrzeby   nosić tego balastu.   Czy to w głębokiej medytacji, czy codziennych   czynnościach   zrzucamy   ten niepotrzebny   ciężar.   Nie ma potrzeby,   aby go nosić   cały czas ze sobą.   Postrzeganie   pustki może być również narzędziem,   gdy pojawi się   jakiekolwiek   rozproszenie.   A wcześniej czy później   umysł   gdzieś   pobłądzi.   I teraz już wiemy.   Żadnej   frustracji. Żadnej   negatywności   z uśmiechem.   O!   Spójrz. Umysł   znów pobłądził.   I teraz   możemy dostrzec   naturę tego rozproszenia.   Naturę tego wspomnienia,   fantazji,   marzenia.   Taki czy inny sposób   będzie jakoś związany z   wyobrażeniem   na temat kim jesteśmy.  

Albo z poczuciem własności.   Jeśli uda nam się to porzucić,   cała   ta   konstrukcja rozsypie się,   straci swoją siłę.   Straci   fundament.   Takie jest   wyzwalające   doświadczenie   pustki.   I po   takim przebywaniu na tym etapie możemy   zdecydować.   Wrócić do któregoś   z wcześniejszych   etapów.   Przejść przez   cały proces.   Cokolwiek   wydaje się właściwe.   I pomocne.   Od   spotkania z umysłem   takim   jaki jest.   Zwracając   się ku jakości   poznania.   Od poznania   do głębokiego   poczucia radości.   I z tej   radości pozwalamy na   zebranie umysłu.   Na jego zjednoczenie.   I w oparciu o to zjednoczenie   ponownie następuje   naturalne   wyzwolenie   umysłu. Możemy   wejść głębiej w koncentrację.  

Albo w inny sposób   uwalniać umysł.   Od wyobrażeń,   zarozumiałości,   a jest.   Uwalniać   go.   Od lgnięcia   do tego,   co   moje. Wyzwolenie   w pustce.   Teraz,   kiedy powoli   zbliżamy się do końca praktyki.   Poświęć   chwilę na to.   Aby zobaczyć,   co właśnie się wydarzyło.   Czy było mi łatwo   podążać za instrukcjami?   Czy cały czas   towarzyszył mi oddech?   Jak   zmienił się mój umysł   podczas praktyki?   W jakim stanie mój umysł był przed praktyką.   A w jakim jest teraz.   I na sam koniec,   jeśli chcesz.   Możesz podzielić się   pozytywnymi   owocami tej praktyki.   Ze   wszystkimi czującymi istotami.   Oby wszystkie czujące istoty   miały się   dobrze.  

Oby   wszystkie czujące istoty   były   szczęśliwe.   Oby   wszystkie czujące istoty   osiągnęły spokój.   Możesz powrócić   do otoczenia,   otworzyć   oczy. Przeciągnąć   się.   Dziękuję za wspólną praktykę.