Medytacja w środku tygodnia

Udostępnij w mediach społecznościowych:

W dzisiejszym odcinku przyglądamy się postaci Buddy, jego naukom oraz ich znaczeniu w kontekście wczesnych tekstów buddyjskich. Rozpoczynamy od omówienia kanonu palijskiego oraz innych tekstów wczesnego buddyzmu, które przedstawiają Buddę jako człowieka, a nie boską istotę. To humanistyczne podejście do jego postaci sprawia, że jest on bliższy i bardziej zrozumiały dla współczesnych praktyków.

Omawiamy również, jak Budda, po osiągnięciu oświecenia, postanowił nauczać innych, dzieląc się swoją wiedzą i doświadczeniem.

W dalszej części odcinka skupiamy się na koncepcji Samsary, czyli cyklu narodzin i śmierci, oraz na czterech szlachetnych prawdach, które są fundamentem nauki Buddy. Analizujemy, jak pragnienie i przywiązanie prowadzą do cierpienia oraz jak można się od niego uwolnić poprzez praktykę ośmioaspektowej ścieżki.

Na koniec podkreślamy znaczenie pracy z umysłem w procesie wyzwolenia, zaznaczając, że ścieżka Buddy nie opiera się na łasce bóstw, lecz na osobistej praktyce i zrozumieniu. Zapraszamy do dalszego zgłębiania tej wyzwalającej nauki w kolejnych odcinkach.

[00:00:14] Unknown:

Moi mili,   witam was bardzo serdecznie na naszym kolejnym spotkaniu   I dzisiaj chciałbym   wam opowiedzieć   o   kimś bardzo   ważnym. Bardzo ważnym dla jogi,   bardzo ważnym dla medytacji,   Do   najpopularniejszych tekstów buddyjskich zaliczamy   kanon palijski,   który był głównie   przechowywany   przez   szkołę Jogit Heravada,   ale również mamy teksty   wczesnego buddyzmu w   kanonie chińskim   jest też coś w sanskrycie   także trochę się tych tekstów zostało I też w innych   językach. Pomimo tego, że   Budda żył jakieś dwa przecinek pięć   tysiąca lat temu,   to trochę wiemy na jego temat.  

Z tym, że   większość naszych współczesnych   wyobrażeń na jego temat   pochodzi ze   znacznie późniejszej   literatury, więc   część tych rzeczy można   włożyć   pomiędzy opowieści,   które mają nam przynieść inspirację,   niekoniecznie   mające   odzwierciedlenie   w rzeczywistości.   To, co dla mnie jest taką niezwykłą cechą tych   wczesnych tekstów buddyski jest to,   że tam Budda jest przedstawiony   jako człowiek.   Chociaż Budda sam siebie opisywał jako osobę przebudzoną, nie człowieka,   to jednak w   przeciwieństwie   do   późniejszej   literatury   nie jest on tam przedstawiany jako   wręcz   Bóg,   który   potrafi   stwarzać,   który ma   wszechwiedzę,   który   może   kontrolować   materię. 10 Budda ze wczesnych   tekstów buddyjskich ma taki głęboko   humanistyczny   wymiar. Bardzo, bardzo mi się podoba to, że gdy są opisy   jego,   to na przykład   nie chodzi on z   kokiem włosów   na głowie. Tak jest najczęściej przedstawiane,   tylko po prostu wygląda jak każdy inny   mnich, bo on był mnichem.  

Co więcej,   są opisy, kiedy on mówi, że bolą go plecy.   A co chyba jest takie najbardziej inspirujące   w jego postaci jest to, że w przeciwieństwie do późniejszej literatury,   gdzie on jest przedstawiony,   jak gdyby jego przeznaczeniem   było osiągnięcie   oświecenia,   wyzwolenia,   przebudzenia.   Z tych   tekstów   wcześniejszych   wcale to nie jest pewne.   Jest tam on opisany jako   podisattwa   I w tym kontekście   to oznacza osobę,   która dąży   do wyzwolenia.   10   jego   ludzki humanistyczny   wymiar   jest też widoczny   po tym, jak on   się oświecił.   Kiedy się przebudził,   osiągnął   wyzwolenie.  

I   postanowił nauczać.   Dlatego   wybrał się z   Gai, gdzie osiągnął   wyzwolenie do   Benares,   czyli współczesne   Varanasi,   aby   odnaleźć swoich   wcześniejszych towarzyszy praktyki,   aby podzielić się z   nimi nauką,   dobrą nowiną.   I po drodze spotkał pewnego ascetę   I 10 asceta spytał się go,   kto jest twoim nauczycielem?   U kogo się uczysz?   Bo   sposób, w jaki się zachowujesz   I to, jak się przejawiasz,   emanuje   spokojem   I   przebudzeniem.   A Buttel odpowiedział, że   nikt nie jest jego nauczycielem,   że on   sam odkrył   naukę,   tarmę   czy tarmę.   I 10 Asteca wiecie co zrobił?   Patrzył na niego I powiedział, być może, być może   odwrócił się I poszedł dalej swoją drogą.  

Co to oznacza?   Że nawet Buddzie nie udało się   go przekonać,   że pierwsze.   Nauczanie   Buddy.   Niekoniecznie   nazwalibyśmy.   Zakończone   sukcesem.   Te opowieści, które wam na początku mówię o budzie,   1 pokazują, że   miał jak najbardziej   ludzki wymiar I przez to, może właśnie przez to,   jest jakiś taki bliższy,   łatwiej   nawiązać   z nim nic sympatii,   zrozumienia.   Ale wróćmy do   jego samego.   Budda   pobierał nauki, jak się wydaje, u   mędrców   u pani Szadowych.   U pani Szady to są   Teksty,   które stanowią   podsumowanie, zakończenie, zwieńczenie   Wed   najświętszych   tekstów.  

Hinduizmu   czy Jednak te   nauki nie dały mu wyzwolenia   wolności   od.   Cierpienia   potem zaczął praktykować   skrajny ascetyzm.   Jak się wydaje,   ta praktyka była zainspirowana   praktykami   Jinski   Mi   I 1 też nie dały mu   wyzwolenia   doskonałości.   Dopiero jego własne poszukiwanie   przyniosły   wyzwolenie.   Ale co to dokładnie znaczy?   Przyjrzyjmy się temu.   Jak już wiecie, Budda   odrzucił   nauki   związane z   u pani Shadami, to wcale nie znaczy, że 1 daleko go nie zaprowadziły. Jednak nie zaprowadziły go do samego końca. Kiedy on osiągnął wyzwolenie,   to pomyślał o tym, że właśnie ci mędrcy u pani Shadowi są gotowi,   aby usłyszeć jego naukę. Niestety,   kiedy to się stało, już ich nie było na tym świecie.  

A co Budda odkrył? No odkrył, jak uwolnić się   od Samsary.   Samsara to jest kołowrót   narodzin śmierci.   I my tutaj na zachodzie mamy takie trochę romantyczne   spojrzenie na temat   Samsary.   Samsara,   czyli reinkarnacji,   jest czymś ekscytującym   I interesującym.   Myślimy sobie, że Samsara   to jest taka   szkoła. 10 cykl narodzin śmierci   sprawia,   że to, co   nauczyliśmy się w przeszłości, w tym w poprzednich wcieleniach,   pozostaje z nami I   możemy z tej wiedzy   korzystać.   To jest jak gdyby przychodzimy z jednej klasy do drugiej, aż w końcu   osiągniemy   doskonałość,   wyzwolenie.  

Więc tutaj pasuje taka metafora szkoły I rozwoju się. I tak naprawdę czy   ta ścieżka potrwa trochę dłużej, trochę krócej   nie ma znaczenia.   W kontekście   indyjskim   te dwa przecinek pięć tysiąca lat temu   pojęcie renarcji   Samsar miał trochę inny wydźwięk.   Generalnie   Samsar,   czyli   ponowne narodziny   I ponowne   śmierci wcale nie było   wkoło, w której przychodziło się   z jednej klasy do drugiej, zdobywając doświadczenie,   rozwijając się.   Najczęściej   to oznaczało, że ktoś zostawał w tej samej pierwszej klasie   jeszcze raz I jeszcze raz I jeszcze raz.   Dopóki taka osoba nie podjęła ścieżki   rozwoju.  

I taki obraz Samsary   jest   wspólny dla   wielu szkół I ścieżek, które mamy w Indiach, bo dokładnie   tak to wygląda   u dżinistów.   Podobnie mamy w jakże   ważnym tekście jogicznym   Haga w Adicie,   gdzie   sam Sara opisuje się jako ocean   powracającej   śmierci.   Mrit   you sam Sara   sagarat   Ocean   powracającej   śmierci także to nie jest żart. To jest.   To jest miejsce przepełnione cierpieniem,   którego   granic   nie widać.   Podobnie   mówi sam Budcha.   Mnisi,   ta sam Sara jest bez widocznego początku.   Pierwszy punkt   nie jest rozpoznawalny   przez wędrujące   istoty   skrępowane   przez ignorancję   I spętane przez żądzę.  

Przyjdzie czas mniesi,   kiedy wielki   ocean wyschnie   I wyparuje   I nie będzie już istniał. Ale mimo to   mówię wam, że nie ma końca cierpienia   dla tych istot, które błądzą   I tułaczą się skrępowane   przez ignorancję   I spętane   przez żądze.   To są   słowa Buddy   samiutonicai   dwadzieścia dwa dziewięćdziesiąt dziewięć   Także widzicie samsarza to nie żart. To jest bardzo poważny problem.   Bardzo poważny problem egzystencjalny.   Dla nas   jedną z pociech jest to, że narodziliśmy się w ludzkim ciele,   a ludzkie ciało   jest czymś niezwykle   cennym,   gdyż daje nam możliwość   uwolnienia   się   od tego cierpienia.  

I 10 problem jest dosyć głęboki, bo to nie chodzi tylko o takie oczywiste cierpienie, że coś nas boli, jesteśmy chorzy albo   nie osiągnęliśmy   tego, co by nam się chciało.   Problem jest taki, że nawet jeśli   jesteśmy osobami   sukcesu   I wszelkie   nasze   cele   osiągamy,   to w dalszym   ciągu   jest jakieś takie poczucie   braku spełnienia   I satysfakcji.   Nawet jeżeli uda nam się coś fantastycznego   osiągnąć,   to   jak długo się tym cieszymy?   Po chwili   to przemija albo to, co osiągnęliśmy I przyjmujemy jako oczywiste.   Brak   satysfakcji to poważny problem.   Ktoś kiedyś powiedział, że człowiek cierpi dwa razy, czy w dwóch przypadkach,   kiedy nie osiąga swojego celu,   ale również wtedy, kiedy go osiąga.  

Bo nawet   sukces,   który często   jest trudny do osiągnięcia,   przemijający   albo niemożliwy do osiągnięcia,   nie daje nam spełnienia.   Zawsze będzie w naszym sercu jakaś   tęsknota, której   żadna   z rzeczy   czy osiągnięć.   W tym przemijającym,   nietrwałym   świecie   nie zostanie   spełniona.   I to nasze doświadczenie   stanowi jedno z cztery szlachetnych   prawd.   Które są   filarem   nauki Buddy   stanowi podstawę   prawdy o cierpieniu.   Narodziny są cierpieniem,   starzenie się jest cierpieniem.   Śmierć   jest cierpieniem,   rozpacz, lament, ból I napięcie   są cierpieniem.   Powiązane   z niechcianym   jest   cierpieniem. Rozłąka z upragnionym   jest cierpieniem.  

Nie   osiągnięcie pożądanego   jest cierpieniem.   I to, co tutaj   tłumaczę jako cierpienie,   to   w   języku nauk budy   to duk   H. I Duk H często się tłumaczy właśnie jako cierpienie, ale również   możesz to rozumieć jako brak satysfakcji,   brak spełnienia,   krzywda.   Budda widząc   jaka jest   nasza   ludzka kondycja w tym świecie,   właśnie postanawia   nauczać, bo to nie jest   koniec nauki, to jest początek.   On postanowiła   z powodu współczucia,   z powodu życzenia albo   innej istoty, inne   czujące istoty,   były wolne od cierpienia,   postanawia nauczać. Postanawia   nauczać,   jak wyzwolić się   od tego   cierpienia. Więc   jak   dobry lekarz   Budda   stawia diagnozę.  

I   druga szlachetna   prawda mówi o   przyczynie cierpienia,   którą   Budda definiuje, tak stawia taką diagnozę,   pragnienie, które tworzy dalsze stawanie się,   któremu towarzyszy namiętność   I zachwyt   znajdujące   rozkosz to tu, to tam.   Pragnienie zmysłowej   przyjemności,   pragnienie stawania się,   Pragnienie   niszczenia   się.   Jak widzicie tutaj   w tym przytoczonym   fragmencie, to pragnienie   jest tym, co nas   wiąże w tym świecie, co jest źródłem naszego   cierpienia.   I nie chodzi tutaj o każde pragnienie, bo oczywiście, żeby uwolnić się   z Samsary.   No też trzeba tego pragnąć.  

Raczej chodzi o takie pragnienie, które nas przywiązuje,   wiąże, zaślepia.   To nawet nie tyle chodzi o właśnie takie pragnienie, żeby być kimś albo żeby coś doświadczyć.   Również pragnienie   autodestruktywne   niszczenia się   jest tym, co nas wiąże.   I   gdyby buddyjska nauka miała tylko te   dwa   punkty, te dwie prawdy,   no, jej obraz byłby   całkiem pesymistyczny,   mroczny.   Na szczęście   mamy trzecią szlachetną prawdę   mówiącą   o ustaniu   cierpienia.   W   tej prawdzie jest mowa o sposobie, metodzie,   o ścieżce   na osiągnięcie   wyzwolenia,   wolności   od ograniczeń.  

Dokładnie ta szlachetna   ośmioaspektowa   ścieżka,   Właściwy pogląd,   właściwe   postanowienie,   właściwa mowa,   właściwe działanie,   właściwy żywot,   właściwe dążenie,   właściwa   uważność,   nasze popularne   mindfulness   I właściwe   skupienie.   No właśnie, tu mała dygresja. Zobaczcie, że to, co jest współcześnie super popularne, czyli mindfulness,   to body stanowi tylko jeden z ośmiu   czynników   czy elementów   praktyki.   I wszystkie te elementy są ważne.   Nie wszystko da się załatwić samą uważnością.   Potrzebujemy całej ścieżki, nie części.   I tak naprawdę ta   ośmio aspektowa ścieżka   zasługuje na osobny podcast, bo jedynie tutaj wymienia poszczególne elementy.  

A jak praktykować   I jak osiągnąć wyzwolenie?   Chyba jest ważne, więc   podejrzewam, że wrócimy do tego tematu.   I ostatnią ze   cztery   szlachetnych prawd jest prawda o ustaniu cierpienia.   To całkowite   zaniknięcie   I ustanie,   wyrzeczenie   się, zaniechanie,   wyzwolenie,   puszczenie   pragnienia. Tak Budda definiuje tą   prawdę o ustaniu cierpienia.   Zauważcie, że   jakby się wydało, Budda tutaj opisuje cały proces uwalniania się od cierpienia w taki czysto psychologiczny   sposób Oczywiście   psychologia jest współczesną nauką, która   ma,   nie wiem, chyba ma trochę ponad sto lat   więc nie chciałbym tutaj wkładać coś w usta   Buddy, co nie byłoby prawdą, ale mimo Wszystko   Budda nie mówi o tym, że   wystarczy spełniać   ofiary Wedyjskie I to zapewni nam sukces.  

Budda nie mówi tego, że   wystarczy   zadowolić jakieś bóstwo,   które cię wyzwoli.   Jest tutaj jednak mowa o tym, że   praca z   własnym umysłem   jest ścieżką do wyzwolenia.   I teraz nie chciałbym,   żebyście odnieśli wrażenie, że   bunda po prostu naucza o psychologii   czy czegoś takiego.   Nie, tak nie jest.   Nie zapominajmy   o tym, że jest I reinkarnacja.   Nie zapominajmy o tym, że Buda nawet wspomina   o bóstwach.   On nawet określa się   jako   nauczyciel   ludzi I devów. O właśnie, jak   przetłumaczyć dobrze na język polski   słowo deva. No nazwijmy   te istoty bóstwami,   ale   te bóstwa   też   ulegają   iluzji   I nie są wieczne, nie są wszechmocne.  

Więc   ta ścieżka, którą proponuje   Budda   nie jest czystą   psychologią.   Są wspomniane   różne byty, nazwijmy   je nadnaturalne.   Jednak   właśnie co należy podkreślić? Jest ogromny nacisk na pracę   z umysłem I nasze   wyzwolenie,   nasz sukces nie zależy   od   jakiegoś bóstwa,   od jego łaski.   Można tą ścieżkę   określić jako nietejstyczną.   To   znaczy,   że dla tej ścieżki,   czy Bóg istnieje,   czy nie istnieje,   nie ma większego znaczenia.   Dlatego, że   10 konflikt pomiędzy   tejstami   I   ateistami.   Nie ma znaczenia dla ścieżki.   Wystarczy.   Że będziesz ją.   Zgłębiać,   nią   podążać I osiągniesz   wyzwolenie.  

Wyzwolenie   od cierpienia.   Od   duchy   I wyzwolenie   od Samsary   kołowrotu   narodzin I śmierci.   Ok, to chyba wystarczy jak na nasze pierwsze   spotkanie   z budchą   przebudzonym.   Ee,   dziękuję wam za   wysłuchanie podcastu.   I zapraszam po więcej, bo będziemy się bliżej   przyglądać   tej   wyzwalającej   nauce.   Jeszcze na sam koniec   chciałbym podziękować tym wam, którzy byli na   tyle mili dobrze, że   wsparli mnie   kawą.   Po kawa to jest   ciekawe.   Dla mnie to było interesujące odkrycie.   Kawa napędza   całkiem sporo osób medytujących   napędza całkiem   sporo   mnichów.   Więc przy każdym   moim   podcaście   jest   Link, w którego   kliknięcie pozwoli   wam   podzielić się ze mną kawą, żeby ona też mnie napędzała   do   pracy nad   tym podcastem.  

Dziękuję wam bardzo serdecznie.   Zapraszam za tydzień.